ΆρθραΙζαμπέλ Φιλιοζά – Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού

Την “συνάντησα” λίγο πριν μείνω έγκυος, ανακαλύπτοντας το υπέροχο βιβλίο της “Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού”.

Η γέννησή της, όπως λέει και η ίδια, ήταν μέρος ενός γονεϊκού «πειράματος», το πώς μπορεί κανείς να μεγαλώσει παιδιά χωρίς βία.

Οι γονείς της Ιζαμπέλ Φιλιοζά δεν την τιμώρησαν, δεν την ντρόπιασαν και δεν την ταπείνωσαν ποτέ.

Ήταν ψυχολόγοι και εργάζονταν σε νοσοκομεία.

«Έγινα κι εγώ ψυχολόγος, γιατί είναι η δουλειά που θα μου επέτρεπε να καταλάβω καλύτερα τη ζωή από ψυχολογική, βιολογική, φυσιολογική και πνευματική άποψη».

Εργάστηκε ως ψυχοθεραπεύτρια για 35 χρόνια και θεωρείται από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της «θετικής γονεϊκότητας» στη Γαλλία.

Το 2019 ορκίστηκε αντιπρόεδρος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων «Οι 1.000 πρώτες ημέρες», που εγκαινίασε η κυβέρνηση του προέδρου Μακρόν και η οποία στις αρχές Σεπτεμβρίου κατέθεσε πληθώρα προτάσεων για τη σωστή ανατροφή ενός παιδιού (πηγή www.kathimerini.gr).

Είναι επιτυχημένη συγγραφέας των βιβλίων «Δεν έχουν χαθεί όλα!», «Τα δοκίμασα όλα!», «Οι άλλοι κι εγώ», «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς», «Σε μισώ, σ’ αγαπώ», «365 ημέρες ευτυχίας», «Τι μου συμβαίνει τελικά;» και «Η νοημοσύνη της καρδιάς» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ενάλιος (πηγή www.themamagers.gr).

Μερικά από τα λόγια της:

-“Πίσω από αυτό που οι γονείς ονομάζουν καπρίτσιο, πίσω από μία συμπεριφορά περίεργη, άτοπη, υπερβολική ή απλώς ασυνήθιστη, ας αναζητήσουμε το συναίσθημα, ας αναζητήσουμε την ανάγκη. Το παιδί κάτι λέει.”

-“Οι γονείς είναι άνθρωποι, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούν πάντα και είναι σημαντικό για το παιδί να το βιώνει αυτό. Γιατί να επιβάλετε μία μοναδική άποψη του κόσμου και της ζωής; Είναι πιο εποικοδομητικό να διαπιστώνει κανείς τη συνύπαρξη πολλών απόψεων. Και τότε μπορούμε να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις και να λύσουμε τις διαφορές. Όχι κοινό μέτωπο λοιπόν, αλλά ούτε ύπουλες τακτικές ή ανταγωνισμός για το ποιος είναι καλύτερος γονιός ή μετάθεση συγκρούσεων στο πεδίο της ανατροφής των παιδιών.”

-“Κάθε πράξη σας, όχι μόνο προς εκείνο αλλά προς κάθε άνθρωπο και κάθε περίπτωση, στέλνει στο παιδί ένα μήνυμα.”

-“Τα καπρίτσια είναι επινοήσεις των γονέων. Εμφανίζονται όταν οι γονείς χάνουν το παιχνίδι της εξουσίας”.

-“Επτά ερωτήσεις που πρέπει να θυμάστε:

1. Ποιο είναι το βίωμά του;
2. Τι λέει;
3. Τι μήνυμα επιθυμώ να του μεταδώσω;
4. Γιατί το λέω αυτό;
5. Οι ανάγκες μου ανταγωνίζονται εκείνες των παιδιών μου;
6. Τι είναι πολυτιμότερο για μένα;
7. Ποιος ειναι ο αντικειμενικός σκοπός μου;”

-“Ακούστε το παιδί σας. Αν φοβάται σημαίνει ότι έζησε κάτι άσχημο. Είναι σημαντικό να το γνωρίζετε για να το βοηθήσετε να το αντιμετωπίσει ή για να το προστατέψετε. Το να νιώσει την υποστήριξή σας, θα το βοηθήσει να αποστασιοποιηθεί και να μην επιτρέψει στον εαυτό του να καταστραφεί”.

-“Τον θυμό, εργαλείο χειρισμού της απογοήτευσης, δεν χρειάζεται να τον σβήνει κανείς, αλλά να τον βιώνει, να τον αισθάνεται μέσα του, να τον περνά.”

-“Όμως οι συναισθηματικές σκόνες μπορεί να συσσωρευθούν, δημιουργούν θύελλες στις καρδιές και προκαλούν αλλεργίες, όπως και τα ακάρια”.

-“Η αγάπη και η χαρά είναι το λίπασμα της ανάπτυξης του ανθρώπου “.

-“Ένας γονέας γεμάτος εσωτερική χαρά τη μεταδίδει στα παιδιά του και αυτή είναι η πιο ωραία κληρονομιά που μπορεί να λάβουν”.

-“Όσα “σαγαπώ” και “είμαι ευτυχισμένος που ζω μαζί σου” κι αν πει κανείς, ποτέ δεν ειναι αρκετά. Μην υποτιμάτε αυτά τα γλυκά λόγια, να τους τα λέτε όσο συχνά θέλετε, πολλές φορές τη μέρα, πάντα όμως κοιτώντας το αγαπημένο σας στα μάτια, δημιουργώντας μια φυσική επαφή, ενώ νιώθετε το συναίσθημα της αγάπης και της τρυφερότητας. Ένα “ναι, σαγαπώ” χωρίς να σηκώσετε τα μάτια από τα πιάτα δεν γεμίζει χαρά την καρδιά του παιδιού που το ακούει. Βέβαια, δεν είναι δυνατόν ναείναι κανείς συνέχεια χαρούμενος και, κυρίως, δεν χρειάζεται να προσποιείται. Αν όμως δεν είστε χαρούμενοι τουλάχιστον ένα 80% του χρόνου που είστε ξυπνητοι, θα πρέπει να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας”. (πηγή www.dinfo.gr).